Stel dat je na je dood één herinnering mee mag nemen, alle andere worden gewist. Welke herinnering kies je dan?

Jacky van de Goor doet samen met Story lab (Universiteit Twente) promotieonderzoek naar zingeving en naar betekenisvolle verhalen. Jacky raakte geïnspireerd door de film After Life waarin bovenstaande vraag gesteld wordt en mensen verhalen over herinneringen gaan delen. Het kan niet anders of dat moeten betekenisvolle herinneringen zijn.

Zij vroeg honderden mensen naar hun herinneringsverhaal en startte met onderzoek.

Vervolgens ging zij herinneringen clusteren op thema en zie, ze gingen bijna nooit over geld of werk of status, soms over life events, wat meer over de kleine alledaagse dingen van het leven en meer dan 50% over lijden, verlies, ziekte, depressie.

Haar voorlopige conclusies:

• Zin en geluk zijn niet hetzelfde.
• Laat je verwonderen! in de grote en vooral kleine dingen. Zie het unieke en speciale in schijnbaar doodgewone dingen. Verwondering is een mindset en een kwaliteit die je kan ontwikkelen en trainen.
• Echte verbinding geeft zin. Door verhalen te delen zijn we in essentie één. Jouw verhaal is mijn verhaal. Zin ervaar je niet in jezelf maar in dialoog.

         All real living is meeting: Martin Buber.

Hoe doe je dat nou de verbinding aangaan. Van wat Buber noemt de I-it verbinding naar de I-Thou verbinding. Een verbinding waarin je luistert met een open hart en lijf. Waarin je niets hoeft. Waarin stiltes mogen vallen. Waarin je de ander in zijn geheel ziet, wie hij is op dat moment en wie hij in potentie kan zijn. Waarin je de ander bevestigt in wie hij is of kan zijn en waarin je de ander uitnodigt om zelf verantwoordelijkheid te nemen om er iets mee te doen.

Hé waar kennen we dat van? In de psychosynthese opleiding wordt hier heel veel aandacht aan besteed. Verbinding kunnen maken en daarmee het belang van de therapeutische relatie, is immers een basisprincipe voor elke psychosynthese beoefenaar, coach of therapeut.

Podcast met Robert Bakker: >>>

Ik ging in gesprek met Robert Bakker over zin geven, zin hebben en verbinding in tijden van (overgave aan) ziekte. In de podcast hoor je veel overeenkomsten met het onderzoek van Jacky. Robert vertelt zijn persoonlijke verhaal met geluk, hij won een grote prijs en pech (hij kreeg kanker) en zijn weg van bewustwording in het aangaan van verbindingen.

Overgave en verwondering als basis van verbinding

Terwijl ik met dit stuk bezig ben komt er een herinnering op die mij doet glimlachen.

Ik ben in Sri Lanka vlak na de tsunami. Buiten is het steamy hot, klam en soms komt de regen met bakken uit de lucht. Overal ligt puin, afval, stukken palmboom, kaalslag. Ik ben hier met een groep Nederlanders die veel geld heeft gedoneerd en mee wil helpen. Samen met mijn lokale partner zijn een aantal families uitgekozen die een huis ontvangen. De Nederlanders zijn bezweet en boos. Ze willen werken maar het water komt met bakken uit de hemel. Het project deugt niet, er zijn geen materialen en het kan veel efficiënter. Ik ren rond en hang de hele dag aan mijn mobiel om dingen te fixen. De chauffeurs, de families, iedereen doet mee, “want er moet resultaat zijn”.  Pfffff.

Ik ben op het erf van Samantha en Nellum. Hun huis is verdwenen onder de vloedgolf die hun huis verwoeste. Het is een supersnel stel dat ook van alles loopt te fixen. Samantha racet op en neer met zijn tuktuk.

Ik krijg het te kwaad, schaam me voor mijn “vrienden” en ben fysiek kapot. Tranen priemen.

Ineens staat Samantha naast mij met in zijn handen een kistje. Hij lacht op zijn manier, heerlijk samenzweerderig en vrolijk en zegt: Yola, lobster have. Oftewel ik heb kreeft. 15 minuten later heeft Nellum een tafeltje gedekt met spierwit tafelkleed met daarop rijst met lobstercurry. We nemen plaats samen met hun zoontje Anjula en beginnen met een big smile met onze handen te eten. We kijken elkaar aan met een blik die zegt wij zijn 1 en we houden van elkaar. Ik word gezien, het is ok, ik ben ok. En ik zie jou Samantha, Nellum en Anjula en jullie kracht, liefde en verugde. Stilte en daarna een onbedaarlijk gelach.

Een verbindende oefening voor de decembermaand

Ik wil je uitnodigen om in deze heerlijk donkere decembermaand, waarin onze voorouders verhalen vertelden, eens even tijd te nemen voor het verhaal van een vriend of onbekende. Hiervoor kan je onderstaande oefening gebruiken.

• Vraag je gesprekspartner om een fijne, vreugdevolle herinnering van de afgelopen week te kiezen. Zo eentje die nog nazindert in je lijf. En deze vervolgens zo beeldend mogelijk te vertellen, als een film.
• Jij luistert in stilte met compassie en een open hart. Ervaar hoe je lijf reageert en waar je dat voelt. Wat raakt dit aan. Welke woorden of welke waarde, verlangen of inzicht zou je hieraan willen geven.
• Geef dat terug aan de ander en vraag of het klopt, of het van hem is of van jou of van jullie beiden.
• Nodig de ander uit om er iets mee te doen of om het mee te nemen naar de toekomst door bijvoorbeeld te vragen waar roept jouw herinnering toe op?

Wij zijn benieuwd naar jouw verhaal? Mail het naar info@broedplaats.academy of plaats het direct op de pagina van Jacky: >>>