De afgelopen weken heb ik mij opnieuw ondergedompeld in de 7 wegen naar het Zelf oftewel de 7 menstypes binnen de psychosynthese. In zichzelf was het al een boeiende reis om verschillende bronnen (Assagioli, Ferruci, Bos, Nocelli) hierover te raadplegen maar de reis verdiepte zich pas echt de afgelopen trainingsdagen. Het begeleiden van de groep en het meebeleven van meditaties en oefeningen hielpen ook mij om weer contact te maken met de drie voor mij belangrijkste types: wil, liefde en toewijding.

Zo’n 20 jaar geleden verkocht ik met veel loslaatpijn mijn bedrijf om een nieuw avontuur aan te gaan. Een avontuur waarin mijn wil om van betekenis te zijn in combinatie met mijn liefde voor Verweggistan tot haar recht kon komen. Het wilstype (de pionier, ondernemer, “held”) verbond zich met Toewijding en ging op reis. Dat het een reis naar Liefde zou worden dat wist ik toen nog niet. Ik identificeerde het liefdestype met de moederenergie, met zorgzaamheid, met volledige overgave en dat was of had ik volgens mijn beleving niet. Want ik ben geen moeder en ik omarmde de vrijheid als hoogste goed.

Stichting Commundo

Mijn Stichting Commundo, had tot doel om mensen uit verschillende culturen bij elkaar te brengen door samen te werken, waardoor meer wederzijds begrip en solidariteit ontstaat. Later werd dit vrijwilligerstoerisme genoemd. En wat gebeurde er bij mij? Ik voelde mij geliefd en thuis, thuis op de meest “armzalige” plekken. Zo herinner ik mij een avond waarin we in het kleine huisje van mama K. samen met haar moeder en 5 kinderen en 2 geadopteerde kinderen van haar overleden zus, keihard strijdliederen zongen en huilden en lachten. De levensenergie en liefde spatte er in al haar rauwheid en schoonheid vanaf. Een andere keer werd ik ’s nachts wakker in het enige bed in het nieuwe huisje van Samantha en werd ik mij gewaar van 4 paar ogen die mij aankeken. Het hele gezin lag om mij heen om over mij te waken. En die mensen waren net hun hele bezit kwijtgeraakt in de tsunami. Ook herinner ik mij een Retiro in Guatemala; een kerkelijke bijeenkomst van meerdere dagen met duizenden mensen. Ik was de ander; de enige lange, witte vrouw, en iedereen lachte naar mij. Ik voelde mij zo enorm welkom en zoooo geliefd en opgenomen in iets groters.
Zo ontstond mijn “vertepijn”. Joke Hermsen schreef er onlangs een prachtig boek over: “Onder een andere hemel”. De ondertitel is:” Hoe je naar een thuis kan verlangen en er tegelijk op uit wil trekken”.

En toen was er psychosynthese….

Al vanaf het eerste moment dat ik voet over de drempel zette van het Centrum, voelde ik een enorme liefde, een geborgenheid, een thuiskomen. Mijn reisgenoten van toen weten ook dat het voor mij in het begin moeilijk was om mij kwetsbaar op te stellen en mijn zachte binnenkant te laten zien maar met water, lucht en licht en gezonde aarde, kon mijn liefdesboom, waarvan het zaadje natuurlijk al lang geplant was, verder groeien.
En nu zoveel jaar later voel ik de liefde en de liefdesenergie in mij stromen en durf ik te zeggen ik ben ook een liefdestype.