Het licht is van iedereen, aldus de titel van een boek van Ben Bos, medeoprichter en directeur van het Centrum Psychosynthese Holland. De plek, het huis waar ik me zo thuis heb gevoeld. Het centrum waar mijn innerlijke reis is begonnen.

Het is 6 juli: het Centrum (nu Psychosynthese Academie) sluit haar deuren. Wende en ik begeleiden precies dan, vanuit de Broedplaats, de Sprong. Een kennismaking met het gedachtegoed, modellen en technieken van de psychosynthese. Een sprong voor mij. Een sprong voor Wende en mij. Een sprong voor de deelnemers. En een sprong voor opleidingen in de psychosynthese.

Ben ik goed genoeg

Mijn sprong gaat niet zonder twijfels. Kan ik het wel, een groep begeleiden? Ik vergelijk mezelf met een geliefde trainer en probeer nog even zoveel mogelijk van hem te leren. Hoe doet hij het, wat is didactisch juist? Hij schudt het uit zijn mouw. Ik lees en herlees boeken. Ik zoek bevestiging. We bespreken het in mijn intervisie groep. Ik word gezien in mijn eigenheid. Ik mag op mezelf vertrouwen en op het samenspel met Wende. Ik mag het op mijn eigen manier ontdekken en dat is helemaal ok. Mijn energie en enthousiasme worden genoemd en mijn vermogen om me te verbinden en mensen op hun gemak te stellen. Ik val stil en ik adem het door. Het kwartje begint langzaam te vallen. Ik mag vertrouwen en ik mag leren.

Citaat Ben Bos

Ben Bos schrijft: “De ware mens is een heler voor zichzelf en anderen, herstelt de breuk van ons tekort door deze te openen in de instroom van genezing en verrukking: de verlichting. Het enige wat we dienen te doen is werken aan ons-zelf en stil vallen, ons de instroom bewust worden. Komt dit bewustzijn, dan worden we een kom voor eenheid in verscheidenheid. De ontvangenis in de kom maakt ons mannelijk en vrouwelijk tegelijkertijd, krachtig en zacht, sociaal en alleen. We zijn zo een kelk en een kruik: ontvangen, laten rijpen en uitschenken, door ons hart heen. Deze hartelijkheid gevuld met liefde verandert de wereld”.

Ik kan uit mijn rotonde stappen

Ik geniet van de Sprong. Op de derde dag lijkt alles bij elkaar te komen. Het programma is rond en krijgt vorm in een “persoonlijk ei”. Er zijn tranen, er is weerstand, inzichten en vertrouwen. Er is veel zachtheid en hartverbondenheid tussen ons.

Onze openheid wordt gewaardeerd, ook het niet oordelen en het enthousiasme. De zachtheid en vriendelijkheid, de veilige setting en de humor. Het niet sturen en het delen van onze eigen reis waardoor verbinding ontstaat.

Een deelnemer schrijft: “ik zat vast in een rotonde van gedachten die wedijverden. Ik heb geleerd dat ik uit mijn rotonde kan stappen en een afslag kan nemen. Ik heb een glimp van vrijheid gevoeld. Het geeft lucht en licht om weer een nieuw vizier te ervaren, daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik ben meer dan mijn gedachten”.

De kandelaar

Ik kom thuis van de training en begin met het poetsen van de kandelaar. Wende heeft de andere van een set die jarenlang het licht heeft gedragen op het CPH en de Academie. De kandelaar blinkt. Ik zet er een waxinelichtje op en steek het aan. Ik voel vrede, vertrouwen, steun en dankbaarheid aan allen die het licht op hun manier brandend hebben gehouden en hun licht aan mij en honderden mensen hebben doorgegeven. Die op hun beurt etc.

Het licht is van iedereen. Welkom bij de Broedplaats.