Disidentificatie, een belangrijk element binnen de psychosyntese. Vaak hoor ik dat dit een lastig woord is. Afgelopen zaterdag gaf Osiris Montenegro een lezing over zijn Mind your Mind serie die hij bij ons geeft begin volgend jaar. Hij legde het uit met twee woorden als ezelsbruggetje: Cancel, clear. De uitleg was simpel. Als je een negatieve gedachte bij jezelf opmerkt, zeg je cancel. Je schuift de negatieve gedachte niet onder het tapijt of negeert het. Nee, je geeft het een grens en maakt met clear een open ruimte zodat je naar de negatieve gedachte kunt kijken, de pijn die het raakt en neemt er afstand van zodat je kunt kiezen of je erin meegaat of niet. Je disidentificeert van je pijn, je negatieve gedachten, je lichamelijke ongemakken, wat het ook is voor jou.

Disidentificeren

Ja, die ken ik wel, disidentificeren, dacht ik. Tijdens de opleiding psychosynthese komt dit uitgebreid aanbod. Diezelfde middag tijdens de lezing kon ik het gelijk zelf uitproberen. Iets wat hij niet zei raakte mijn zere plek. Een oude pijn die met het vertrek van mijn vader heeft te maken. Even was ik weer het 6 jarige meisje dat afscheid neemt van haar vader die er niet meer zal zijn als ze thuis komt. Een pijn in mijn hart waar ik toen geen woorden voor had, maar wel de lichamelijke sensatie van bleef voelen. Deze dag werd het weer geraakt en mijn reactie die daarbij hoort. Boosheid neemt het over, mijn overleving(s) patroon. Cancel, denk ik. Hierin wil ik niet mee. Clear volgt al snel. Er komt een schone ruimte waar ik kan zien wat er in mij geraakt wordt doordat Osiris iedereen van de organisatie bedankt, maar mij niet. Mijn 6 jarige kind voelt zich niet gezien, in de steek gelaten en mag achteraf wel “de troep” opruimen. Mijn hele lichaam komt in opstand. Door de cancel, clear ontstaat er binnen enkele seconden ruimte. Ruimte om te kiezen. Laat ik me meevoeren door oude pijn en de boosheid of kies ik er voor om de pijn te voelen, het door te ademen (wat iets anders is dan wegademen!), het te accepteren en vervolgens te kiezen om voorbij te pijn te kijken en opnieuw te kiezen waar ik mijn aandacht op richt. Disidentificatie in actie.

De kracht van herhaling

Het herinnert me er aan dat psychosynthese behalve een transpersoonlijke psychologie ook een weg is die ik ga en dat ik onderweg ben, niet klaar, niet af en steeds door ontwikkel. En dat herhaling van belang blijft. Als mens, als trainer, als therapeut, als reiziger op deze weg.

Mind your Mind

Wil je net als ik ook geïnspireerd worden door Osiris om met nieuwe ogen te kijken EN vooral te ervaren hoe door met behulp van psychosynthese, lichaam, mind en spirit elkaar beïnvloeden?  Schrijf je dan in voor de Mind your Mind serie of voor een van de workshops.