De welvaartsparadox

Het is bijna 2020. We behoren tot de gelukkigste landen van de wereld en we zijn ziek. Er is een enorme toename van psychische klachten, burn out, stress, zinloosheid, eenzaamheid, angst. We hebben het hoogste budget aan GGZ uitgaven van Europa EN de hoogste dichtheid aan psychiaters en psychologen ter wereld.

We willen voldoen aan een onmogelijk ideaalbeeld. Het is normaal om perfect en gelukkig zijn als maatstaf te nemen. Het is normaal dat je alleen meetelt als je produktief bent. De maakbaarheid van de wereld staat voorop.

Er klopt iets niet

Lijden hoort bij het leven, zegt hoogleraar psychiatrie Damiaan Denys. Maar de moderne mens kan er moeilijk mee omgaan. Verdriet, eenzaamheid, verveling – voor bijna elke vorm van tegenslag zoekt men hulp bij een psycholoog of psychiater. En die geeft die hulp ook. Voor echte psychiatrisch patiënten – met psychoses, schizofrenie, depressies – heeft de beroepsgroep daarom steeds minder tijd. Wachtlijsten zijn lang, instellingen overbelast. De druk op de psychiatrie is volgens Denys een symptoom van een probleem in de samenleving.

Bekijk hier een discussieavond met oa Damien Denys >> .De voorbeelden die hij noemt zijn in mijn ogen bizar, doen me ook huiveren en hebben mijn volle aandacht. Overal waar ik kijk, lees en luister lijkt het over dit onderwerp te gaan. En steeds duiken de bekende Belgische psychiaters op. Dan is er nog Tycho in de psychiatrie.

Mentor

Ik zit als mentor bij het therapiejaar van de beroepsopleiding. Het gaat over psychopathologie en we duiken regelmatig in de DSM bijbel. Ook bespreken we onze ervaringen met medicatie, met lijden, met het enorme stigmatiserende effect van een label. En hoe verhoudt psychosynthese zich hiertoe. Mijn hoofd tolt. Het is te groot. Ik voel weerzin tegen de DSM en weerstand. Het is lijfelijk. Ik voel afkeer en rebelsheid als iemand mij zegt ik ben HSP.  Ik voel ook de pijn en wil me daarvan afsluiten om mezelf te beschermen. Een aantal weken lees, kijk en luister ik naar de onderwerpen geestelijke gezondheidszorg, dsm, psychiatrie. Tijdens een boswandeling uit ik ongenuanceerd mijn bahhhhhhh, behhhhhhhh en angst. Dat geeft ruimte. Ik hoor Paul Verhaegen zeggen dat de DSM zijn langste tijd heeft gehad. Ik geniet van de filosofische en historische benaderingen van gestoord zijn en gewoon zijn. Van het nut van elkaar opzoeken, van een goed gesprek van ontmoeting, van het belang van steun, van schaarste, van lijden.

Medemenselijkheid als medicijn

Ik lees Irvin Yalom, Therapie als geschenk en ik kom tot rust. Yalom zet medemenselijkheid als medicijn in. Hij benadrukt het grote belang van de menselijke, open, empathische, steunende relatie tussen therapeut en cliënt. Het belang van samen zoeken. Het belang van  jouw relatie met je cliënt in het moment, van het jezelf inbrengen waardoor gelijkheid ontstaat. Daar kan ik wat mee. Dat sluit aan bij de psychosynthese. Als dit de basis is van therapie dan wil ik mezelf wel beginnend therapeut noemen. Een term waar ik al een tijd tegenaan loop te hikken en die nu een ander beeld krijgt.

Samen zoeken

Ben je op zoek, ervaar je lijden, ongemak, angst, druk. Heb je het gevoel dat je niet normaal bent want niet perfect? Eigenlijk is de nood die je nu voelt het beste dat je kan overkomen als je de sprong durft te wagen naar een eerlijk en warm zelfonderzoek met lotgenoten. De Landing of de Sprong van de Broedplaats zijn hiervoor bij uitstek geschikt.

Mocht je nu meer behoefte hebben aan een aantal sessies met een therapeut in opleiding dan staan er 6 studenten klaar om je kosteloos te begeleiden. Stuur ons een mailtje, beter nog bel!