Ik ben met 6 “collega’’ coaches-studievrienden-zielsmaatjes op de berg in Spanje. We lopen over een stijl bergpad in stilte naar een dorp. De telefoon gaat over. Er wordt niet opgenomen. Het is mijn zoon zegt ze en ze loopt door. Even later stromen de tranen over haar gezicht. Het in een klap van de alledaagse hectiek naar de stilte en de grootsheid van de natuur opent het hart. Alles mag en kan er zijn. Ook de pijn. Ieder voelt haar pijn en zijn eigen pijn van momenten van grote eenzaamheid. We houden we elkaar vast en wiegen langzaam heen en weer met de armen om elkaar heen. Daar op dat stille bergpad, op een kruising van wegen. De gekartelde bergen, de voorjaarsbloemen, de merktekens van de vos en de bomen zijn onze stille getuigen. Alleen en samen. Rots en water. Groen en dor. Schoonheid en verval. Zon en regen.

Sacarest

Wij logeren bij Sacarest; centrum van bewustwording. 30 minuten buiten Benidorm. Rust, stilte, uitzicht, kleuren en een heerlijk, eerlijk verblijf in de met liefde en wil verbouwde boerderij. Off the grid zoals dat in goed Nederlands heet. Mij valt de grote schoonheid en eenvoud op van wat Rodolfo en Anne hier met hulp van vele handen letterlijk en figuurlijk opgebouwd hebben.

Weerstand

Vooraf voelde ik weerstand over het volgen van spelregels en teksten over lichtvoeding. Een dag stilte stelde een van ons voor. Waarom gaan we dan met een groep op reis was mijn antwoord. En ik was nieuwsgierig naar deze plek (en haar voorganger el Bloque) waar zoveel mensen van de psychosynthese academie hadden vertoefd en waar Ben Bos, de voormalig oprichter zo vaak over schrijft.

Ik voelde soms weerstand. Ik zit niet te wachten op ongevraagde lessen. Al die verhalen over voeding en de dood. Wil ik dit?

De tweede dag leidde Rodolfo ons rond. Ik hing aan zijn lippen en ogen. Wat een staaltje werk is hier verricht, wat een aandacht voor details en afgestemd zijn op de natuur. Ik voelde zijn trots en de reisleider in mij voelde verwantschap.

Je eigen weg vinden

Het was zaak om mijn eigen weg te vinden, binnen het te gast zijn bij Anne en Rodolfo. En dat lukte natuurlijk want we konden vertrouwen op elkaars intuïtie en ervaring op dit vlak. Ik kon me overgeven aan wat er was en genoot van het kleine ochtendritueel voor het ontbijt waarin we elkaars handen vasthielden. We durfden als groep en individu te vragen. Het begon te stromen. De gesprekken werden intenser en eerlijker. We genoten van de met liefde bereide maaltijden, de buitendouches en de speciale natuurwandelingen.

Stilte

Nu thuis denk ik met dankbaarheid terug en begint zich een verlangen naar stilte te vormen. Ook het eenvoudige leven heeft me weer geraakt. Een soloretraite of vison quest komt in beeld. En ik ga experimenteren met meer eenvoud in mijn leven hier in Amersfoort.

Eigenlijk laat de hele reis zich kenmerken door 1 beeld: Wij zijn in de houten tempel met de zes wanden die ieder staan voor een spirituele stroming. De vloer is ingelegd met hout in een zeskantige vorm en in het midden is een luikje. Onder het luikje zit een nest: De Broedplaats! Wij zetten een voet naar voren en houden elkaar vast. Een kleine lachende boeddha hangt boven ons hoofd. Het is stil en dan ontstaat er uit de stilte een Ohmmm.

Voor jou?

Wil je ook een week voor jezelf op een (andere) prachtige plek in Spanje met wandelingen, stilte, meditaties en met jouw creativiteit als hulpbron om je eigen stilte te vinden? Ga dan met Wendy en mij in het voorjaar van 2020 op pad naar Catalonië.