Ik verlaat het tuinhuis van Robert met een glimlach op mijn gezicht. Hij heeft zojuist aan het slot van onze podcast een heerlijk verhaaltje verteld dat betekenis geeft aan het begrip Wu Wei: de dingen gaan zoals ze gaan.

Ik ga hier natuurlijk de clou niet verklappen. Luister maar naar de podcast: >>>

Robert, of eigenlijk de monnik die hij ten tonele voert, zegt: “slechts in de stilte zien we een weerspiegeling van onszelf”.

In gedachten ga ik terug naar het afgelopen weekend waar Wendy en ik, met een aantal heel moedige mooie mensen, het begin van de lente-Sprong beleefden. Zo fantastisch en ontroerend om steeds weer te mogen beleven dat iedere deelnemer via de stilte door de troebelheid en chaos heen kan kijken en contact kan maken met zijn eigen spiegelbeeld.

Aan het eind van de tweede dag begint het elixer van de stilte haar werk te doen. En dan is het dat een mens zich gespiegeld ziet in een moederschaap dat met lammetjes in de wei staat. Ze ziet haar eigen liefdevolle moederschap, haar schoonheid, haar zachtheid.

En dan is het dat een ander mens zich ziet in een beeld van een engel. Zacht, open, vrij, in beweging. Terwijl de identificatie met het lichaam een enkele schromelijke beweging liet zien.

En een derde die haar centrum, dat zij getekend heeft, ontdoet van alle wol, alle chaos eromheen. Ze pakt de schaar, knipt het uit en plakt het op een blanco blad. Zo, ha, adem, bevrijding, creativiteit; het gaat stromen.

Het begin van transformatie

Ik weet nog wat er bij mij gebeurde bij de allereerste roos-meditatie. Ik werd de roos en ik voelde me opengaan. Ik was meer dan mijn gedachten, mijn gevoelens en lichaam. Ik rook liefde, zachtheid en schoonheid. Ik gebruik deze meditatie nog steeds als hulpbron om bij mijn bron te komen in tijden van chaos. En heel soms zie ik de stenen op de bodem.

Je bent zo welkom om met ons in de bron te kijken : >>>>

PS: n.a.v de podcast ontvingen we een mooie leestip: Eric-Emmanuel Schmitt, Oscar en oma Rozerood