fbpx
Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts over “generatie Z” (spreek uit genzee:)) om meer in de huid te kruipen van de jonge professional. Ik krijg er energie van, het doet pijn en het geeft mij hoop. De druk van buiten die (ook) deze generatie ervaart, de burn outs waartoe dit leidt en de hoge uitval en uitstroom cijfers spreken voor zich en doen pijn EN er is hoop als ik het top 5 lijstje voor werk lees uit onderzoek van Careerwise:
plezier, ontwikkeling, verschil maken, mentaal welzijn, financiële onafhankelijkheid.
En ja, herinnert u het zich nog, er is een mismatch tussen verwachtingen en de werkelijkheid. Het is naar je plek zoeken en jezelf hervinden binnen een nieuwe groep en systeem. En ja het is ook een tijd waarin er in je privé leven veel veranderingen gaande zijn. Ik kijk even terug. Toen ik eindelijk een baan had (jaren 80) werd ik ineens geacht een onderhandelaar te zijn voor mega contracten. Een verantwoordelijkheid voor miljoenen inkoop. Ik 25 en tegenover mij mannen van 40 voor wie de order van levensbelang was voor hun bedrijf. Ik zette mijn masker op en kroop in de huid van de eerlijke onafhankelijke inkoper. Later werd ik als “high potential” ineens geacht leiding te geven aan 50 mensen die veelal twee maal mijn leeftijd hadden. Na mijn eerste werkdag liep ik huilend naar huis. Hoe doe je zoiets. Hoe vind je aansluiting? Hoe hield ik het allemaal onder controle??
Mijn vrienden gingen verhuizen. Ik ging echt samenwonen en ja we hadden woonruimte in Overvecht. Een harde buurt met buren die je duidelijk maakten waar ze niet van gediend waren. Ik miste mijn vrienden en huisgenoten want daar moest je voortaan mee afspreken en die waren verhuisd of ook gaan samenwonen. Ik had een baan, een huis en een vriend en toch voelde ik me lost.
Wat mij in die tijd gered heeft is het eindeloos stoom afblazen in de trein met een vriendin/collega. Op het werk koos ik onbewust voor de strategie om “gewoon mijzelf te zijn” los van functies en titels dus letterlijk afdalen in de magazijnen en werkvloer. Verbinden, koffie drinken en taart eten met mijn Haagse medewerkers, lachen, luisteren en hun werk leuk en gemakkelijk maken. Had ik dat tijdens mijn studie geleerd of was ik daarop ingewerkt? nee. Ik vermoed dat ik ergens onbewust afstemde op mijn innerlijk kompas en me zo meer stevig voelde. Verder was het redelijk overleven.
Hoe fijn en waardevol zou het zijn geweest als ik toen met een groep leeftijdsgenoten had kunnen reflecteren, spelen, experimenteren, lachen, stil zijn, meevoelen, in de spiegel kijken, gespiegeld worden, verbinden. Dat ik mij bewust had kunnen afstemmen op mijn innerlijke kompas en vandaaruit acteren. Dat geeft stevigheid.
Afgelopen zaterdag beleefden wij een prachtige proeflesdag met 3 jonge Toekomstmakers waarin dit alles aan bod kwam. Ik voelde mij trots, gelijkwaardig en dankbaar.
Omdat Toekomst maken door ervaringsgericht leren nooit ophoudt hebben Wendy en ik de eer en het genoegen om jullie in deze nieuwsbrief ook warm te maken voor de workshop het 3 fasen model door collega Mark Hullegie en het Kampvuur zelfleiderschap en intimiteit door collega Rowena Wijnands
Yolande
PS: De eerstvolgende proeflessen van Toekomstmakers zijn op 13 februari en 4 maart (online) en 29 maart life.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Send this to a friend