We zijn in Catalonië met een groep moedige, vrolijke en ook vermoeide vrouwen.  Het hoofd zit vol, het lijf is strak, de thuissituatie is onder controle en we hebben er zin in.

Op dag 2 maken we een prachtige wandeling door de bergen. Het pad klimt wat en daalt dan weer. Er zijn vergezichten en het ruikt heerlijk. Een van de vrouwen, ik noem haar Karin, is voor het eerst weer op reis nadat een ziekte haar met ongekende kracht velde. Zij is arts en weer (lekker?) aan het werk. Maar ze is ook moe, doodmoe en voelt en weet dat ze op wilskracht aan het bikkelen is. Dat ze zich op doorzettingsvermogen en kracht staande houdt en dat dat niet de weg is, dat weet ze ook en daar wil ze vanaf. Ze wil leren meestromen met het leven. De eerste ochtend was ze lekker in bed blijven liggen en later was ze ook wat afwezig. Het kwam er tijdens het eten uit: “Al die oefeningen en meditaties, dat ging toch niet werken en een tekenen tsja dat kan ik niet”. Het vooruitzicht van een wandeling, van in actie komen, ja dat spreekt haar heel erg aan.

Na een klein uur wandelen, rusten, kijken en hijgen, komen we bij een stijl pad naar beneden. Naar….een diepblauwe poel water, omringd door rotsblokken, frisheid, vogels en stilte. “Ohhhhhhhhh”, Karin jumpt over de rotsen en laat haar voeten in het water bungelen. Zo blij als een kind. Niets te merken van haar vermoeide en iets te zwaar geworden lichaam: ze doet een yogapose op een rotsblok.

Herbronnen

Na een tijdje bij de poel gezeten te hebben, lopen we via een ander pad terug. Onderweg staan we stil bij een plek waar een klein stroompje onderbroken wordt door een fonteintje zodat je er water kan uit kan drinken of je fles kan vullen. Door een opening stroomt het water weer verder naar beneden. We stoppen en ik vraag Karin om eens goed te kijken. “He wat zonde, het water stroomt over en niet door het fonteintje. Het gat zit verstopt met bladeren”. Karin verwijdert de bladeren en dat werkt meteen. Ik vraag haar nu weer wat blaadjes terug te leggen en te voelen wat dit met haar doet. De tranen stromen, Karin gaat helemaal open, er komt heel veel uit, verdriet, onmacht, pijn, boosheid. Steeds vraag ik haar om met liefde de blaadjes weg te halen en er dan weer voor de opening te leggen en te voelen wat dat met haar lijf en haar gevoel en ook haar denken doet. Er komt meer rust. Er ontstaat op een gegeven moment zelfs een spel met het water en de blaadjes; stroom, blokkade, overstromen.

Vanaf dat moment is Karin helemaal aanwezig.

Spanjereis 17 t/m 22 oktober

Ook dit najaar gaan we weer naar de bron en herbronnen. Een reis naar buiten en naar binnen.

Ga je mee? Voor meer info: >>>